Het prille ontstaan van de Tempeliers

Jeruzalem viel in 638 in handen van de Arabieren, de volgelingen van de profeet Mohammed. Christenen gingen toen al als vrome pelgrims of in kleine groepjes vanuit het Westen naar Jeruzalem. Toen was er nog geen sprake van de kruistochten. De grenzen van de staten aan de oostkust van de Middellandse zee, noemden de kruisvaarders later ‘de Levant’. Deze was sinds de komst van de Islam constant in beweging.
Het Byzantijnse keizerrijk met als hoofdstad Constantinopel (huidige Istanboel) en het kalifaat van de Fatimiden, een Sjiitische dynastie uit Egypte hadden de regio in de eerste helft van de 11de eeuw netjes verdeeld.

De ridders kenden de problemen waar de jonge kruisvaarderstaten mee te kampen hadden en wisten hoe ze een oorlog met de Saracenen moesten voeren.

In 1120 legde een aantal ridders voor de aartsbisschop van Jeruzalem de gangbare monniken-gelofte af. Het was de gelofte van: armoede, kuisheid en gehoorzaamheid. Zij beloofden tevens de heilige plaatsen te beschermen en werden dus een soort bereden politie. Op dat moment waren zij leken die als monniken leefden. Strikt genomen had een monnik geen kerkelijke opleiding gekregen en kon iedere gelovige lid worden van een kloostergemeenschap.

Koning Boudewijn II gaf de ridders, onderdak in een deel van zijn paleis, daar waar ooit de Tempel van Salomo had gestaan. De koning woonde in de Al-Aqsua moskee en stond op het punt te verhuizen naar de andere kant van de stad waar hij een nieuw paleis liet bouwen. Vlak daarop kreeg de groep de beschikking over de volledige moskee, een aantal bijgebouwen en het bijhorende plein. Foucher van Chartres, die de geschiedenis van het koninkrijk Jeruzalem in de jaren 1100 tot 1127 beschreef, vermeldde dat de Franken onvoldoende middelen hadden om de omgeving van de Tempelberg goed te onderhouden.

Al snel stond de groep bekend onder de naam van de Tempeliers, zij woonden tenslotte boven de Tempel van Salomo. Een orde was in de maak, we mogen dan ook aannemen dat dit de 9 stichtende ridders van het broederschap waren:

Naam	Functie
01.Hugo de Payns	Franse ridder, later eerste Grootmeester
02.Godfriend van Sint Omaars	Vlaamse ridder
03.Andre de Montbord	Frans Bourgondische ridder
04.Hugues I	Franse ridder uit de Valois-streek
05.Geoffroi Bissol	Geen info, vermoedelijk Franse ridder
06.Archambaud de Saint-Amand	Geen info
07.Payen de Montidie	Ridder met familiebanden met de Vlaamse Graven
08.Rossal	Monnik, verder geen info over bekend
09.Gondemar	Portugese monnik

De groep ridders van het broederschap noemden zichzelf liever de arme ridders van Christus. De naam roept de belangrijkste ridder idealen uit die tijd op. ‘Arm’ verwijst naar het populaire religieuze armoede ideaal van die tijd en ‘ridder’ naar de populaire hoofse uitstraling van de ridderlijkheid. Met Christus herneemt men het mystieke leidmotief van het geloof, met nadruk het evangelische beeld van Jezus. Ze waren ‘arm’ omdat ze hun traditionele verlangen naar roem, rijkdom en avontuur volledig onderdrukten. Zodoende om zich geheel te kunnen wijden aan het strenge programma van de Kerk.

Het groepje Tempeliers dat zich vormde rond Hugo van Payns, kreeg onmiddellijk van patriarch Gormand (ter vergeving van hun zonden) een belangrijke militaire opdracht. Hij droeg ze op om tussen Akko en Jeruzalem de wegen en de routes te beschermen tegen rovers voor het heil van de pelgrims. Deze route werd druk gebruikt door pelgrims die tot in de haven van Akko de reis per boot hadden gemaakt. Door de aanwezigheid van rovers bleef de tocht tussen de havenstad en Jeruzalem (in het binnenland gelegen) een hachelijke onderneming. Tijdens de eerste jaren van het broederschap was de inbreng van Franse sympathiserende graven van groot belang.

In 1120 logeerde graaf Fulco V van Anjou bij de tempeliers en schonk hun een grote som geld. In 1126 werd de lang verzuchte droom van graaf Fulco eindelijk vervuld kon hij eindelijk tempelier worden. Hij zorgde voor substantiële middelen en vulde de effectieven (vermogen) aan met de hem begeleidende krijgers die het voorbeeld van hun heer volgden. Ondertussen kreeg de groep van Hugo van Payns een eerste regel toegewezen door de patriarch van Jeruzalem. Hij baseerde zich daarbij op de bepalingen van Augustinus. Naast de krijgers waren de tempeliers ook religieuzen die een strenge regel volgden.

Van broederschap tot orde

Vrij snel na haar stichting werd duidelijk dat het vermogen van het broederschap te klein was voor de taak die de Tempeliers hadden gekregen. Koning Boudewijn II stuurde vooraanstaanden van het broederschap naar het Westen om hen in thuislanden bekend te maken en steun te vragen.